Here's from the Cleasby/Vigfusson dictionary of Icelandic - English, 1874
http://lexicon.ff.cuni.cz/html/oi_cleasbyvigfusson/b0716.htmlVÃK, f., gen. vÃkr, pl. vÃkr, [from vÃkja; Dan. vig], prop. a small creek, inlet, bay; vÃk gékk upp fyrir austan nesit en upp at vÃkinni stóð borg mikil, Eg. 161; þeir námu vÃkr þær er við þá eru kenndar, Landn. 236; à vÃk eina ... hjá vÃk þeirri, 57; sá ek at à hverja vÃk vóru rekin brot af þessu tré, Fms. vii. 163; vÃkr ok fjörðu, Fbr. 14 new Ed.; tveim megin vÃkriunar, Fs. 143; margar vÃkr, 146; róa vik á e-n, to row one round, get the better of another; þætti mér mikit vaxa mÃn virðing, eðr þess höfðingja er á Hrafnkel gæti nökkura vÃk róit, Hrafn. 16 (metaph. from pulling in a race), Þjal. 48. II. freq. in local names, VÃk, VÃkr, Húsa-vÃk, Reykjar-vÃk, etc.: the name of VÃk or VÃkin was specially given to the present Skagerack and Christianiafjrord with the adjacent coasts; à VÃk austr, à VÃkinni, sigla inn, út VÃkina, Fms. passim. The form -wick or -wich in British local names is partly of Norse, partly of Latin origin (vicus); all inland places of course belong to the latter class. COMPDS: vÃkr-barmr, m. a little bay; kómu à einn vÃkrbarm, Krók. 460. vÃkr-hvarf, n. a creek, Grett. 128 new Ed.; spelt vÃkhvarf, Fms. vii. 260. VÃk-marr, m. the bay at Bergen. Fms. vii.
VÃk-dælskr, adj. from the county W., Fms. vii.
vÃking, f. a freebooting voyage, piracy; see vÃkingr. In heathen days it was usual for young men of distinction, before settling down, to make a warlike expedition to foreign parts, this voyage was called 'vÃking,' and was part of a man's education like the grand tour in modern times; hence the saying in the old Saga, -- 'when I was young and on my voyage (vÃking), but now I am old and decrepit;' so a son begs his father to give him a 'langskip,' that he may set out on a 'vÃking,' cp. the scene of the young Egil and his mother Bera, and the reference Fms. i. 69; see B. The custom was common among Teutonic tribes, and is mentioned by Caesar B.G. vi. ch. 23 (latrocinia nullam habent infamiam, quae extra fines cujusque civitatis fiunt, sqq.), only there it is a foray on land; (cp. the mod. American filibustering.)
B. REFERENCES illustrating this word: Leifr fór à hernað à vestr-vÃking, Landn. 32; Ólafr inn hvÃti herjaði à vestr-vÃking ok vann Dyflinni, 108; Geirmundr heljar-skinn var herkonungr, hann herjaði à vestr-vÃking, 121; hann kom út sÃð landnáma-tÃðar, hann hafði verit à vestr-vÃking ok haft ór vestr-vÃking þræla Ãrska, 133; Ãnn varð missáttr við Harald konung inn hárfagra, hann fór þvà ór landi à vestr-vÃking, 140; Ingimundr var vÃkingr mikill ok herjaði à vestr-vÃking jafnan, 174; Ævarr fór til Ãslands ór vÃkingu, ok synir hans, 185; Björn var á sumrum à vestr-vÃking en á vetrum með Öndótti, Eyvindr fór þá à vestr-vÃking, 204; þá var Þorsteinn son ÃsgrÃms à vÃkingu, en Þorgeirr annarr son hans var tÃu vetra, 292; hann var à vÃking á sumrum ok fékk sér fjár, Hkr. i. 171; Hjörleifr konungr féll à vÃkingu, Fas. ii. 35; leggjask à vÃking ok hernað, Fms. xi. 73; fara à vÃking, Eg. 260; GrÃmr, þeir vóru à vestr-vÃking, ok drápu à Suðreyjum Ãsbjörn jarl skerja-blesa, ok tóku þar at herfangi Ólöfu konu hans, GrÃmr fór til Ãslands, Landn. 314; þá er ek var ungr ok à vÃkingu ... en nú hálfu sÃðr at ek em gamall ok örvasi, Glúm. 337; ek vil senda yðr austr til SvÃþjóðar á fund tins bezta vinar mÃns, er nú er kallaðr Hákon gamli, við vórum lengi báðir samt à vÃking, var með okkr inn kærasti félagskapr, ok áttum einn sjóð, Fms. i. 69; en er hann var á unga aldri, lá hann à vÃkingu ok hernaði, Eg. (begin.); Björn var farmaðr mikill, var stundum à vÃking en stundum à kaupferðum, 154; er mér þat nær skapi, sagði hann, at þú fáir mér langskip ok þar lið með, ok fara ek à vÃking (the words of a son to his father), 157: of an expedition in the East (in the Baltic), þeir fóru um sumarit à vÃking à Austrveg, fóru heim at hausti ok höfðu aflat fjár mikils ... skip þat höfðu þeir fengit um sumarit à vÃking, Eg. 170, 171; Björn var nú à vÃkingu at afla sér fjár ok frægðar, Bjarn. 13: the word occurs also on Swed. Runic stones, sá varð dauðr à vestr-vegum à vÃkingu, Baut. 962: þá lögðusk sumir menn út à vÃking ok á herskip, ok mörg endemi tóku menn þá til önnur þau er nú mundi ódæmi þykkja ef menn henti slÃkt, Bs. i. 62 (referring to Iceland of A.D. 1056-1180): one of the last instances on record is Sturl. i. 152, -- hann hafði verit útan nokkura vctr ok verit à vÃkingu, referring to A.D. 1195: in the Orkneys, among the Norsemen, the viking-life lasted till the 13th century, if not longer.
vÃkingligr, adj. like a viking, martial, Ld. 276.
vÃkingr, m. a freebooter, rover, pirate, but in the Icel. Sagas used specially of the bands of Scandinavian warriors, who during the 9th and 10th centuries harried the British Isles and Normandy: the word is peculiarly Norse, for although it occurs in A.S. in the poem Byrnoth (six or seven times), it is there evidently to be regarded as a Norse word; and prob. so too in the poem 'Exodus,' in the words rondas bærun sæwicingas, over saltne mere; lastly, in 'Widsith,' as the name of a people, and Liðvicingas (= Liðungar? q.v.) The word 'vÃkingr' is thought to be derived from vÃk (a bay), from their haunting the bays, creeks, and fjords; -- or it means 'the men from the fjords,' the coincidence that the old Irish called the Norsemen 'Lochlannoch.' and Norway 'Lochlan,' is curious.
B. A few selected references will illustrate the word :-- Naddoddr hét maðr, hann var vÃkingr mikill, Landn. 26; Flóki Vilgerðarson hét maðr, hann var v. mikill, 28; slógusk à Eyjarnar vÃkingar ok herjuðu ok ræntu vÃða, 41; Úlfr vÃkingr ok Ólafr bekkr fóru samskipa til Ãslands, 202; en er þeir lágu til hafs kómu at þeim vÃkingar ok vildu ræna þá, en Gautr laust stafnbúann þeirra við hjálmun-veli, ok lögðu vÃkingar við þat frá, siðan var hann kallaðr Hjálmun-gautr, 223; Hrafn hafnar-lykkill var vÃkingr mikill, hann fór til Ãslands ok nam land ..., 269; Ölvir barna-karl hét maðr ágætr à Noregi, hann var vÃkingr mikill, hann lét eigi henda börn á spjóta-oddum sem þá var vÃkingum tÃtt, þvà var hann barna-karl kallaðr, 308; maðr hét Þorsteinn, gamall maðr ok sjónlÃtill, hann hafði verit rauða-vÃkingr (q.v.) à æsku sinni, Þorst. S.; Þorkell miðlangr, hann er rauðr vÃkingr ok à missætti við Hákon jarl, Fms. xi. 121; her-vÃkingr, a pirate, i. 225 (p. 259); vÃkings efni, vÃkinga höfðingi, konungr, Eg. 190, Fms. vi. 389, Fas. ii. 132; vÃkinga lið, Stj.; vÃkinga skip, skeið, snekkja, Hkr. i. 296, Korm. 236, Fms. i. 289; vÃkinga bæli, Eg. 251; vÃkinga rán, Fms. vi. 291; Bera kvað Egil vera vÃkings-efni ... þegar hann hefði aldr til ok honum væri fengin herskip, Eg. 190 (and the following verse -- þat mælti mÃn móðir, at mér skyldi kaupa fley ok fagrar árar, fara à hring með vÃkingum ...); af Gizori má göra þrjá menn, hann má vera vÃkinga höfðingi ..., þá má hann ok vera konungr ..., með þriðja hætti má hann vera biskup, ok er hann bezt til þess fallinn af þessum þremr, Fms. vi. 389: on Swed. Runic stones, sá var vÃkinga-vörðr með Gauti, Baut. 267; allir vÃkingar, Brocm. 197. Of old poems the Hkv. Hund. well illustrates the life and warfare of Vikings of the 9th and 10th centuries, where also the word itself occurs (verpr vÃgroða um vÃkinga); as also vinr vÃkinga, in the song in Hervar. S.; vÃkingr Dana, Helr. 11; the saying, vÃkingar fara ekki at lögum. 2. in after times the word fell into discredit, and is used, esp. in eccl. legends, as = robber, being applied by a misnomer even to highwaymen, Stj. passim; vÃkingsins Alexandri, Al. 98; Besso þeim vánda vÃkingi, 122; vÃkinga dráp, Grett. 100; þessum vansignaða vÃkingi, Stj. 463 (of Goliath), so in Grág. ii. 136; or even in the Landn., Þorbjörn bitra hét maðr, hann var v. ok Ãllmenni, 159. For the laws of the ancient Vikings, their discipline and manners, see esp. Hálfs S. ch. 10, JómsvÃk. ch. 24 (Fms. xi), Flóam. S. ch. 2, Vd. ch. 2, Yngl. S. ch. 34, 41, Eg. ch. 48, Ó.T. (Hkr.) ch. 101, 102, Ó.H. ch. 21, the Orkn. S. (Sweyn Asleifson) ch. 115, Þorvalds S. VÃðf. ch. 1 (Bs. i. 36, 37): records of their wars and voyages, the Landn. passim, the first chapters of Eg., Eb., Ld., Grett., Orkn., Hkr. i. passim. II. VÃkingr, a pr. name, Landn. and several times on the Swed. Runic stones; cp. Súð-vÃkingr, a man from SúðavÃk, Bs.
vÃkingskapr, m. piracy, Fms. i. 98, Fs. 13.